Kultura i historia w Heiligenblut am Großglockner

Córka cesarza również jest przerażona. Prosi Bricciusa, by zabrał ze sobą świętą relikwię z krwią Chrystusa - z pewnością znalazłaby się w lepszych chrześcijańskich rękach w jego ojczyźnie. Briccius gubi się jednak w górach Hohe Tauern.
Wiosną rolnicy odnajdują zmarłego i rozpoznają w nim świętego.
Wraz z krwią świętego znaleziono również nazwę naszej wioski.

Nazwiska wszystkich, którzy stracili życie w naszych górach, są zapisane w "Żelaznej Księdze". Przez dwa stulecia.

Już wtedy nieustraszeni synowie rolników byli gotowi towarzyszyć naukowcom i alpinistom w często odważnych wyprawach.Narodziło się nowe zadanie, nowy zawód. Jako "przewodnicy górscy z Heiligenblut" doprowadzali powierzone im osoby bezpiecznie do celu i w ten sposób zyskali sobie legendarną reputację. Warunkami wstępnymi były doświadczenie i wiedza lokalna, znajomość niezbędnego sprzętu, a przede wszystkim umiejętność reagowania na tych, którzy byli pod ich opieką.

Pallavicini należeli do włoskiej szlachty już w XI wieku. W 1731 roku Gianluca Pallavicini przybył do Wiednia jako przedstawiciel dyplomatyczny Genui i od tego czasu utrzymywał bliskie stosunki z dworem cesarskim. Alfred von Pallavicini był również oficerem w służbie cesarza.

Jego matka była hrabiną Erdödy.Pallavicini jest uważany za jednego z najlepszych alpinistów swoich czasów.

18 sierpnia 1876 r. margrabia - w towarzystwie przewodników górskich z Heiligenblut: Tribussera, Kramsera i Bäuerle - zdobył nazwany jego imieniem "wąwóz Pallavicini", który do dziś budzi strach z powodu obrywów skalnych. Pallavicini zginął 26 czerwca 1886 roku podczas wycieczki na Glockner.

Przez długi czas austriacka zima charakteryzowała się wielkimi nazwiskami - z wyciągami na rozległych terenach narciarskich. Heiligenblut am Großglockner dowiedział się o tym podczas hibernacji.
Niewielu mogło sobie wyobrazić, że pewnego dnia Heiligenblut będzie "gotowe na zimę". Josef Schmidl i pierwsze projekty kolejek linowych wyznaczyły początek i punkt zwrotny w 1964 roku. W odpowiednim czasie podjęto kolejne decyzje - dalekowzroczne, a przede wszystkim niezbędne infrastrukturalnie projekty. Rozbudowano Fleiß i zbudowano monotypową kolejkę gondolową na Schareck. Dopiero okaże się, czy nadszedł czas, aby ponownie odważyć się spróbować czegoś nowego.

W 1930 r. inżynier budownictwa Franz Wallack, planista i budowniczy wysokogórskiej drogi Grossglockner, obliczył koszty tego projektu na 85,8 mln euro (wartość pieniężna z 2016 r.). W 1936 r. Wallack przedstawił ostateczny rachunek: 85,1 mln euro - 700 000 euro mniej niż szacowano.

Myśl przewodnia Wallacka, inżyniera i doświadczonego wspinacza wysokogórskiego, w czasach, w których nie było jeszcze wrażliwości ekologicznej: "Droga Glockner musi technicznie przewyższać wszystkie słynne drogi alpejskie i nadawać się do ruchu na dużą skalę.

Musi harmonijnie wtapiać się w krajobraz, ponieważ w tym wysublimowanym górskim świecie byłoby arogancją próbować prześcignąć naturę za pomocą środków technicznych." Dlatego też Wallack zlecił również usunięcie roślinności z trasy budowy, aby później wyleczyć rany konstrukcyjne. Stworzył też "ogrody roślinne", aby hodować nasiona alpejskie odpowiednie dla danej lokalizacji.



Tak więc w latach 1930-35 Wallack zbudował idealną drogę dojazdową do Parku Narodowego Hohe Tauern, który został założony w latach 1981-83, pół wieku przed swoją epoką. Wallack wyprzedził również swoje czasy jako inżynier ruchu drogowego: podłączył telefon z 16 słupkami alarmowymi obok swojej drogi i opracował "pług obrotowy", który był w stanie poradzić sobie z masami śniegu w wysokich górach i jest dziś używany na całym świecie. Wallack jako pierwszy poprowadził swoją wysokogórską drogę nie do lodowców, ale wysoko nad nimi. W rezultacie do 2015 roku 64 miliony odwiedzających doświadczyło widoku Pasterze, największego lodowca w Austrii.

Wraz z pałacem Schönbrunn i twierdzą Hohensalzburg, ta wysokogórska droga tworzy trio największych atrakcji turystycznych w Austrii. W 1980 roku austriacki papież architektury Friedrich Achleitner wykorzystał pracę Wallacka jako punkt odniesienia dla czasów bardzo wrażliwych ekologicznie: "Dowód na to, że interesy gospodarcze i zrozumienie techniczne nie muszą niszczyć krajobrazu". Wallack podsumował swoją pracę w 1960 roku, w 25. rocznicę powstania drogi: "Tysiące robotników i inżynierów, którzy pracowali tu niestrudzenie, zostanie zapomnianych. Ale jedna rzecz pozostanie: Droga". Być może zapomniani - ale wszyscy ci, którzy zbudowali tę drogę, zostaną zapamiętani.

W latach 1930-1935 przy budowie Glocknerstraße zatrudnionych było średnio od 2000 do 3000 osób. Skromne tygodniowe wynagrodzenie w wysokości 230 euro za 48 godzin pracy odpowiadało układom zbiorowym w branży budowlanej. W tamtym czasie kilogram brązowego chleba kosztował 1,90, pół litra piwa 1,52, strzyżenie 6 euro, a bułka 22 centy. Wynagrodzenia były jednak uzupełniane premiami: w zależności od szczebla stanowiska do 12 procent, a także po 25 procent za nadgodziny i pracę w niedziele.

W 1872 roku 155 osób z Klagenfurtu założyło sekcję Alpine Club z ambitnym celem ułatwienia dostępu do Grossglockner w Karyntii. Inżynier Heinrich Pierl, należący do stowarzyszenia, opracował konkretny plan: "2500 metrów podejścia z Heiligenblut na Glockner nie da się pokonać w jeden dzień. Ale w połowie drogi byłoby płaskie miejsce na schronisko. Heiligenblut oferuje już 111 łóżek gościnnych w trzech dobrych schroniskach. Nic nie mogło pójść źle. I tak zaczęliśmy budować Glocknerhaus już w 1874 roku".

Jednak budowa takiej chaty z 40 łóżkami, dostępnej z Heiligenblut tylko wąską ścieżką w ciągu trzech godzin, mocno obciążyła finanse stowarzyszenia. Dlatego też zaradni ludzie z Klagenfurtu zorganizowali loterię, która pozwoliła zebrać dwie trzecie kosztów budowy, wynoszących 176 000 euro (wartość pieniężna w 2016 r.).

Przede wszystkim jednak budowa linii kolejowej w 1875 r. przez Dolinę Drau i region Pinzgau w Grupie Glockner otworzyła potencjał turystyczny dużych miast, takich jak Monachium i Wiedeń. Mieszkańcy Klagenfurtu zaplanowali więc zrównoważone ulepszenie wejścia z Heiligenblut do Glocknerhaus. Wydali 2,7 miliona euro i zbudowali "Glocknerstraße" o długości 11,2 km i szerokości 2,5 m w latach 1900-1908 zgodnie z planami Heinricha Pierla, dzięki czemu turyści mogli podróżować nawet w dwukonnych powozach. Od 1927 r. między Heiligenblut a Glocknerhaus kursowały już dziesięcioosobowe autobusy pocztowe.

Heinrich Pierl miał wówczas śmiały pomysł: drogę nad Hochtor, podążającą śladami prawie 3000-letniego szlaku handlowego. Miało to otworzyć atrakcyjną trasę turystyczną na Grossglockner. Pierl zaprojektował trasę w 1895 roku, ale plan nigdy nie wyszedł poza deskę kreślarską z powodu braku pieniędzy. Dopiero Franz Wallack podjął się tego projektu ponownie w 1924 r. w zupełnie innych okolicznościach.

Dla niektórych pomysłów czas wydaje się być dojrzały dopiero po wielu latach. W 1918 roku Alberth Wirth scedował cały region Glockner na rzecz Austriackiego Związku Alpejskiego - Park Narodowy Hohe Tauern został założony w 1981 roku.